Wilsons Prom, kerst en oud en nieuw

Terwijl Rob op Fiji zat heb ik veel gewerkt. Voornamelijk veel gewerkt. Ik ben namelijk heel goed in veel uren (en overuren) draaien en te weinig rust voor mezelf nemen, maar de stage bevalt me dan ook goed dus ik sta er altijd wel met een lach. Op mijn enige vrije dag van de week ben ik samen met Karry (collega/ vriendin) naar Wilsons Promontory Park geweest. Een National Park, op ongeveer 4 uur rijden van Melbourne. Samen met 2 mensen uit Maleisië, een Nederlander, Oostenrijker en een Engelsman gingen we op weg. Onderweg hebben we wat afgepraat over jeugdspelletjes in de auto… Ik zie ik zie wat jij niet ziet, auto’s tellen en natuurlijk niet te vergeten ‘Kijk eens even of de caravan lichten het nog doen..’ Wat in ieder geval bij mijn grote broer Gijs bekend in de oren moet klinken.. Waar ik eigenlijk naartoe wil is een nieuw spel dat ik tijdens de reis geleerd heb: ‘Hey Cow’ Oftwel doe je raam open bij een veld koeien, schreeuw zohard als je kunt ‘HEEEEEEEEEEEEEEY COOOOW’ en tel hoeveel koeien er om kijken. Je raad het al, ik ben de beste koeienfluisteraar (of koeien schreeuwer…). Na instructies van de tourdriver, waarin hij me goed liet schrikken met de waarschuwing voor Slangen, konden we eindelijk uit de auto om op avontuur te gaan. Net als Rob ben ik er achter gekomen dat mijn conditie niet is wat het hoort te zijn en na een half uur een berg oplopen in een vlot tempo was ik dan ook volledig uitgeteld. Toen ik op adem was ben ik maar een boom ingeklommen om vervolgens op een rots terecht te komen, vanuit waar het uitzicht zeer mooi was. Toen was het tijd om door te gaan naar de volgende stop. Na weer een tijd te hebben gewandeld kwamen we uit bij Squeeky Beach, juist piepend strand. Als het lukt komt er een filmpje van op de site te staan, zodat jullie snappen hoe belachelijk het klinkt als je daarop loopt (als piepschuim…). Toen was het tijd voor wildlife!! Helaas kwamen de wombats nog niet te voorschijn, maar des te meer kangoeroes waren er te zien. Nee geen walibies, maar echte kangoeroes! Daarna was het tijd om naar huis te gaan en heerlijk te gaan slapen na een lange vermoeiende dag. Althans dat hoopte ik… Ik rekende er niet echt op dat het brandalarm af zou gaan (of moet ik zeggen de scheidsrechters fluit, want zo klonk het). Na me snel te hebben aangekleed ben ik naar buiten gevlucht. Waar ik me bedacht dat ik misschien wel ergens mee moest helpen aangezien ik staff ben. Dus weer naar binnen en op 2 verdiepingen roomchecks gedaan, oftewel mensen wakker maken en naar buiten sturen.. Wat moeilijker bleek dan verwacht aangezien 2 gasten meer zin hadden om te slapen dan om het bed uit te gaan… Uiteindelijk toch gelukt en toen ik weer richting beneden ging, kwamen de gasten alweer naar boven. Wat bleek: een kind van een schoolgroep had met veel deodorant lopen spuiten waardoor de sensor dacht dat er rook was… Daarna was ik over mijn slaap heen en heb ik weinig slaap gepakt.

Op 24 December (kerstavond) ben ik weer ingetrokken bij Jolien. Als voorbereiding op onze lange reis, waar we 6 weken lang op elkaars lip gaan zitten. Waar ik de hele kerst vrij was, vond Jolien het nodig beide kerstdagen te gaan werken. Jolien is nogal betrokken bij de zaak en vond het dan ook niet erg om dronken te zijn aan het eind van haar shift op 1e kerstdag. Nadat ze 2 uur slaap had gehad (dankzij lawaai) en een shot en wat punch van de General Manager had gekregen was ze dronken en kon ze alleen maar lachen. ’s Avonds zijn we met z’n 2tjes uit eten geweest bij een Italiaans restaurant aan de Yarra River. Dit was erg gezellig en overheerlijk. Op de 2e dag van de viering van de geboorte van kindeke Jezus zijn we ’s avonds naar de bios geweest, voor de film 1408. Een spannende film, die niets met kerst te maken had.

Oud en nieuw was Rob voor de verandering aan het werk, omdat Rob zo’n committent met zijn werk heeft (naar eigen zeggen, maar in werkelijkheid gaat het alleen om de 250% die hij uitbetaald kreeg). Voor mij was het een hele andere ervaring. In plaats van sneeuw (wat vorig jaar in Deventer aan de orde was) vonden ze het hier leuk om de aardeverwarming op 42 graden te zetten. Je leest het goed 42 graden!! Dus jurkjes tijd! In plaats van een leuk jurkje uit te hebben gezocht en dan te beseffen dat het 0 graden is en er dan beter een broek en een winterjas gedragen kan worden, kon ik dit jaar gewoon mijn gang gaan!!! Dus ‘verengelst’ dat ik ben, heb ik maar meegedaan met de korte jurkjes, zilveren schoentjes en zilveren tasje en ben ik in Engelse stijl naar een straat/park feestje gegaan. Anders als in Nederland is het hier verboden om vuurwerk af te steken, tenzij een organisatie het doet. De 3 vuurpijlen die de lucht in zijn gegaan om 12 waren dan ook illegaal. Het feestje zelf was erg chill! Denk een beetje aan de feestjes die wel eens langs de IJssel worden georganiseerd… Relaxte muziek en BYO Drinks (Bring your own drinks). Na een gezellige tijd in het park te hebben doorgebracht was het om half 2 alweer tijd om terug te gaan (lees 1 van de meiden was op haar knieën gevallen en bloedde mede dankzij de alcohol redelijk hard). In het hostel bij de receptie was het nog erg gezellig en de Hungry Jacks (Burger King) smaakte erg goed op dat tijd stip in de nacht. Uiteindelijk tegen half 4 gaan slapen (geen Masja om half 8 tegen gekomen dit jaar). Tegen 7 uur kwam Rob thuis, die tot half 4 gewerkt had en er nog een personeelsfeest aan vast had geknoopt.