Trip to Tazzie

Al enige tijd zat het eraan te komen. De trip naar Tasmanië. We hadden dit uitje al wat langer gepland maar bijna was het feest nog niet doorgegaan. Na een lange dag werken (11 uur) kwam ik (Rob) thuis en toen ik op bed ging liggen kreeg ik ineens gigantische hoofdpijn. Deze was zo plotseling en zo hevig dat ik het niet vertrouwde. De arts in het ziekenhuis vond het ook verdacht en daarom heb ik een serie tests gehad en een CT-scan. Alle test waren negatief (dus positief) en met wat sterke pijnstillers werd ik naar huis gestuurd. Ik kan me voorstellen dat mensen verslaafd aan dit soort pillen raken want, man wat was ik suf van die dingen. Ik heb inmiddels ook een kleine handel gestart in deze apparaten om de bijverdiensten op peil te houden.

Maandagochtend vroeg, zo vroeg dat de vogeltjes nog sliepen, namen we de taxi naar het vliegveld. We vlogen met JetStar in een uurtje naar Hobart. Hobart is de hoofdstad van Tasmanie. We werden opgehaald van het vliegveld door de tourbus maar tot die tijd hebben wij ons vermaakt met de ‘Tasmanian Sniffer Dog’. Een beagle die op de lopende band alle tassen onderzoekt op verboden goederen. Daar verstaan ze hier voornamelijk fruit onder!! Mijn voorraadje pillen was dus veilig. De eerst excursie ging richting Port Arthur. Dit was een voormalige strafkolonie van de Britten. Vroeger stuurde ze alle hangjongeren richting Noord-Amerika. Dit raakte zij echter kwijt toen Amerika zelfstandig werd. Ze stuurden mensen (waaronder Captain Koek compleet met houten been en papegaai op zijn schouders) eropuit om nieuwe plekken te vinden waar de criminelen heen konden. Laatst genoemde ‘ontdekte’ Australië waar de boefjes heen konden. Port Arthur werd echter de plek waar de ergste van de ergste kwamen. Hier moesten ze veel dwangarbeid verrichten en werd getracht hen te heropvoeden, wat overigens hopeloos mislukte. Nu is het dé toeristenattractie van Tasmanië. Bijna alle gebouwen zijn incompleet door een brand. Vroeger was het waarschijnlijk de meest verschrikkelijke plek op aarde, nu hangt er een soort serene rust. Aan het eind van de dag waren Jolien en ik doodop door de drukke dag. We hebben dus maar ingecheckt in het hostel. Daar bleken we (als grote verrassing) een double room te hebben. Wel fijn, wat privacy. We hebben in de haven bij Mures gegeten. Een grote zaak met een vishandel met allemaal verse producten, caferatia met dezelfde spullen en een topklasse restaurant op de eerste verdieping. Een groot succes wat op onze laatste dag herhaald werd. Heerlijk!!

De volgende dag gingen we naar Mt Field. Dit was een van de eerste nationale parken in Australië. Eerst gingen we naar Mt Nelson voor een schitterend uitzicht over Hobart. Normaal gesproken zouden we naar Mt Wellington gaan maar omdat daar de wolken nog aan vast zatten, het er waarschijnlijk vroor en we een Nederlands meisje in T-shirt en korte broek bij ons hadden die dat waarschijnlijk niet zou overleven gingen we naar een lagere berg. Overigens hadden we van ons best naar die andere berg gemogen want dat grietje was op z’n zachtst gezegd geen aanwinst voor Nederland, Australië of ieder ander land. Enfin, de volgende stop was het National Park Mt Field. Hier hebben we een tweetal wandelingen gemaakt, één met vergelijkbare omstandigheden als op Mt Wellington. Helaas had ons landgenootje wat meer bedekkende kleding weten te ritselen. De tweede wandeling was door het regenwoud. Bij een regenwoud denken de meesten waarschijnlijk aan Afrika maar op Tasmanië zijn ze er ook. Dit is alleen de koudweer versie ervan. Hier vind je ook de op een na hoogste bomen ter wereld. De hoogste staan in Amerika (die Rob ook al gezien heeft) en de zilveren plak gaat dus naar Mt Field. Deze bomen zijn echt gigantisch en sommigen hebben zelfs Abel Tasman aan land zien komen. Ware het niet dat bomen geen ogen hebben en Tasman 100 kilometer oostelijker zijn bootje liet aanmeren. Ze zijn in ieder geval oud. In het park liepen ook wilde wallabies en we hebben dan ook ons best gedaan deze te spotten. Aan het einde van de wandeling kwamen we bij Russell Falls. Dit is de op een na hoogste waterval van Tasmanië en is erg spectaculair. Deze wandeling duurde ongeveer een uur en na 59 minuten werd ons geduld dan toch beloond. Aan het eind van het bos, achter de laatste boom zat een wilde wallaby verscholen. We konden tot op 3 meter komen tot dat hij/zij wegsprong. Daarna gingen we door naar ‘Something Wild’ Sanctuary. Hier hadden ze de traditionele Australische dieren inclusief een wilde platypus. Echter dit vreemde wezen heeft geen zin om zich aan ons te laten zien. Niet hier en niet in de dierentuin. Onze favoriet is echter de wombat. Dit schattige diertje houdt (tot een bepaalde leeftijd) erg van menselijk contact en wil constant aandacht. Aaien mag (moet bijna) en je ziet het diertje genieten (zie foto’s) Een zieliger verhaal is echter de Tasmaanse Duivel. Dit dier wordt bedreigd door een zeer besmettelijk kankergezwel in hun gezicht. Ieder dier dat het krijgt gaat er dood aan. De populatie in het wild halveert ieder jaar en er is niets aan te doen. De ergste voorspelling is dat alle dieren in het wild over 5 jaar zijn uitgestorven. Erg sneu aangezien dit dier nergens anders te vinden is. Die avond hebben we wat uitgebreider gegeten in een echt restaurant en zijn we wederom op tijd naar bed gegaan. (Moe als we waren…)

Op de laatste dag stond Wineglass Bay op het programma. Een lange heenreis was de dag meer dan waard. Een zware klim naar boven resulteerde in een van mooiste uitzichten die wij ooit hebben gezien. Na de nodige foto’s hebben wij de reis naar beneden aanvaart om op het strand zelf aan te komen. Daar hebben we onze lunchpakketten aangebroken, even gelegen en vooral genoten van het uitzicht. Daarna konden we weer naar boven. Dat viel echter lang niet mee. Eigenlijk zouden ze beneden sherpa’s moeten aanbieden want die klim (ondanks de traptreden) is niet makkelijk. Ondanks de intensiteit van de klim werden we toch met regelmaat ingehaald door ouders met kinderen, bejaarden en invaliden. Met de nodige moeite kwamen we echter toch boven en eenmaal beneden werden we opgewacht door een nieuwsgierige wallaby. Voor 5 dollar wilde zij wel op de foto en dus heb ik nu een nieuwe achtergrond op mijn mobiel. Op de terugweg zijn we nog gestopt bij Kate’s Berry Farm. Kate verbouwt allerlei soorten fruit en maakt haar eigen ijs, jam, sauzen en dergelijken. Het ijs was fantastisch en omdat we niet konden kiezen hebben we alle smaken maar geprobeerd. Na een lange terugreis hebben we wederom bij Mures gegeten en zijn we op tijd naar bed gegaan. De volgende dag hadden we de vlucht terug om 11:10 dus konden we enigzins uitslapen. Inmiddels zijn we allebei weer aan het werk en kijken we erg uit naar onze volgende trip, waar deze ook heen zal gaan….